Heç Nə Gec Deyil: Öz Həyatına Yenidən Başlamaq Üçün Ən Doğru Zaman – İNDİDİR
Psixologiya…
Bir səhər oyanırsan və düşünürsən: “Hər şey sanki eynidir. Həyat dayanıb. Elə bil mən də onunla birgə dayanmışam.” Bu hiss tanışdır, deyilmi?
Amma yaxşı xəbər budur: həyat dayanmayıb. Sadəcə sən bir az nəfəs almaq, bir az özünü axtarmaq üçün dayanmısan. Bu – zəiflik deyil, bu – daxili kompasını yenidən qurmaqdır.
Ən çox özümüzə qarşı amansız oluruq: “Gecikdim”, “artıq yaşım keçib”, “nə faydası var?” – deyə-deyə özümüzü yolun kənarına çəkirik. Halbuki həyatın ən gözəl tərəfi budur: o, bizi ikinci şansa həmişə açıq saxlayır. Yeni işə başlamaq, bir hobbi öyrənmək, xarici dil öyrənmək, hətta sevmək – heç biri üçün “gec” deyil.
Bəzən bir qapı bağlanır, amma o bağlı qapının qarşısında o qədər uzun qalırıq ki, açıq olan pəncərəni görmürük. Özünü günahlandırmaqla yox, özünü dinləməklə başla. Özünlə bir neçə dəqiqə səmimi ol. Bu gün nəyə ehtiyacın var? Sakitliyə? Dəyişikliyə? Dəstəyə?
Bir addım at. Kiçik də olsa. Gəzintiyə çıx, sevdiyin bir mahnını dinlə, ya da sadəcə bir stəkan çay iç və de: “Mən yenidən başlayıram.” Çünki başlayırsan. Və ən gözəli – bu dəfə daha çox özün üçün.
Daxili Sükut: Hamının Səsi Var, Bəs Sənin Səsin Haradadır?
Bəzən elə olur ki, hər kəs danışır – amma sənin içində tam bir səssizlikdir. Kənardan baxanda hər şey qaydasındadır, amma içində bir boşluq var, adını belə qoya bilmədiyin bir yorğunluq. Gülümsəyirsən, amma içində heç bir şey o gülümsəməni dəstəkləmir.
Mən də bir müddət elə bu səssizlikdə yaşadım. Heç kimə demədən, heç kimə hiss etdirmədən. Niyə? Çünki düşündüm ki, “boşluq keçicidir”, “hər kəsin belə dövrləri olur”, “güc göstərmək lazımdır”. Amma o səssizlik keçmirdi. Özümü itirməyə başladığım anda anladım: bu, artıq sadəcə yorğunluq deyil, bu – daxili səssizliyin çığlığıdır.
Psixoloji sağlamlıq, fiziki sağlamlıq qədər vacibdir – bəlkə də daha da artıq. Amma biz ruhumuzu çox zaman axırıncı yerə qoyuruq. “Zəiflik göstərmək olmaz”, “başqalarının dərdi daha böyükdür” deyə-deyə, özümüzü susdururuq. Halbuki hər insanın yaşadıqları onun üçün ən real ağrıdır. Onu müqayisə etmək, kiçiltmək yox, qəbul etmək lazımdır.
Öyrəndim ki, hərdən susmaq – sağalmaq üçündür. Amma daim susmaq – içdən tükənmək deməkdir. Özünə zaman ayırmaq, ehtiyac duyanda psixoloqa müraciət etmək, sadəcə bir dostla ürəkdən danışmaq – bunlar zəiflik deyil, cəsarətdir.
