Səssiz Müjdə
Sahildə tək dayanmışdım. Ayaqlarım quma batır, sərin dəniz küləyi saçlarımı oynadırdı. Gözlərim günəşin batmaqda olan yumuşaq işığında parıldayan sulara zillənmişdi. Günəş sanki yavaş-yavaş yoxa çıxmır, içimdəki bir parça ümidlə birlikdə sönürdü.
Həyatımda çox şey dəyişmişdi. İtirdiklərim, susduqlarım, gözlədiklərim… Heç nə əvvəlki kimi deyildi. İnsan bəzən sanki öz içində azır – səssiz, çarəsiz, bax beləcə… sahildə tək dayanıb dənizə baxmaqdan başqa əlindən bir şey gəlmir.
Birdən səmada bir quş peyda oldu. Ağ qanadları vardı, sərbəst və məğrur şəkildə uçar, sanki dənizlə danışırdı. Onun uçuşunda bir azadlıq, bir mesaj vardı — amma bu mesaj dillə yox, hisslərlə göndərilmişdi.
O an içimdən bir səs keçdi:
— “Bu quş mənə bir şey demək istəyir…”
O heç nə demədi, amma mən anladım. Hər axşam batan günəşin sabah yenidən doğduğunu, səssizliyin içində də cavabların olduğunu, həyatın daim dəyişdiyini və bizim yalnız dayanmadığımızı… Bu quş — sanki müjdə gətirən bir mələk idi, amma səsi yox, varlığı danışırdı.
Dənizə baxdım bir daha. Dalğalar sakit idi, amma hər gələn dalğa yenisini gətirirdi. Həyat da beləymiş: nə getsə də, yerinə mütləq başqa bir şey gəlirmiş.
Əlimlə ürəyimi tutub pıçıldadım:
— “Olduğun yerə bax, getdiyin yeri unutma… və heç vaxt gözlərini səmalara baxmaqdan ayırma.”
Mən artıq tək deyildim. Müjdə gətirən quş içimdə bir qığılcım yandırmışdı.
(Samirə Rzayeva)
