“Şəhid qardaşımın oğlu soruşur ki, əti yalnız Cənnətdə yeyə biləcək?.. Cavab verməkdə çətinlik çəkirəm…”

“Qəzzadakı aclığın ən çətin tərəfi bunu kiçik uşaqlara izah etməkdir…”

“Martın 31-də Ümumdünya Ərzaq Proqramı unun tükənməsi və sobaları işə salmaq üçün lazım olan qazın olmaması səbəbindən daxil ola bildiyimiz üçü də daxil olmaqla, bütün çörək zavodlarının bağlandığını elan etdi. Bu, əsl aclığın başlanğıcını göstərirdi. Tezliklə xeyriyyə mətbəxləri də qida ehtiyatı tükəndiyi üçün bağlanmağa başladı. Onlarla təkcə son bir həftə ərzində bağlandı. İnsanlar daha da çarəsizləşdilər, bir çoxları “Facebook” və ya Telegram-da yerli qruplara müraciət edərək hər kəsdən münasib qiymətə bir kisə un satmağı xahiş edirdilər”.

Moderator.az xəbər verir ki, bu ağrılı sətirlər Qəzzadan olan xanım yazıçı Hala əl-Xətibin İsrailin amansız bombardman və hücumlarıyla paralel ərzaq blokadasında da qalan Qəzzada son aylar baş verən dəhşətli aclıqdan bəhs edən məqaləsindəndir.

“Biz  xeyriyyə mətbəxinin hələ də fəaliyyət göstərdiyi “şanslı” məhəllədə yaşayırıq. Səkkiz yaşı olan bacım qızı Dana dostları ilə hər gün onun qarşısında növbəyə düzülür, oyun kimi öz növbəsini gözləyir. Bir çömçə yemək alsa, özü ilə qürur duyaraq qaçaraq geri qayıdır. Yeməklər bitmədən növbəsi çatmazsa, bu dünyanın ədalətsizliyindən şikayət edərək göz yaşları içində qayıdır.

Bir gün Ramazan ayında ailəsi ilə birlikdə evimizin yaxınlığındakı əl-Müfti məktəbinə köçən bir oğlan yemək almağa o qədər çalışırdı ki, sədəqə mətbəxinin bişirdiyi isti yemək qabına düşdü. O, ağır yanıq xəsarətləri alıb və sonradan ölüb.

Qıtlıq əlamətləri keçidlərin bağlanmasından təxminən ay yarım sonra hər yerdə özünü göstərməyə başladı. Onları həyatımızın hər sahəsində görürük – ac qarına yatmaq, daxildə sürətli arıqlama, solğun üzlər, zəif bədənlər. Pilləkənləri qalxmaq indi bizdən ikiqat zəhmət tələb edir.

Xəstələnmək asanlaşıb, sağalmaq çətinləşib. Qardaşlarım, 18 aylıq Musab və iki yaşlı Məhəmməd Ramazan ayında yüksək hərarət və qripə bənzər simptomlar inkişaf etdirdilər. Ərzaq və dərman çatışmazlığı ucbatından onların sağalması bir ay çəkdi.

Anam fevralın sonlarında göz əməliyyatı keçirdikdən sonra yaranan ağırlaşmalar səbəbindən ağır görmə itkisindən əziyyət çəkirdi. Qidalanmaması və sağalması üçün lazım olan göz damcılarının olmaması onun vəziyyətini xeyli pisləşdirib.

Özüm də pis olmuşam. Sərhədin bağlanmasından bir neçə gün əvvəl Nuseyratdakı əl-Avda xəstəxanasına qan verdim və bu, fiziki sağlamlığıma ciddi təsir etdi. İndi bədənimdə həddindən artıq zəiflik, çəki itirmək və diqqəti cəmləməkdə çətinlik çəkirəm. Həkimə getdiyim zaman konservləşdirilmiş yeməkləri dayandırmağı, daha çox meyvə və ət yeməyi tövsiyə etdi. Bilirdi ki, dediklərini etmək mümkün deyil, amma başqa nə deyə bilərdi?..

Bu vəziyyətin bəlkə də ən çətin tərəfi aclığı kiçik uşaqlara izah etməkdir. Qardaşlarım və bacılarım, sadəcə təmin edə bilmədiyimiz yeməkləri istəməkdən əl çəkə bilmirlər. Biz onları yemək gizlətməklə cəzalandırmadığımıza, sadəcə olaraq bizdə olmadığına inandırmaq üçün mübarizə aparırıq.

Şəhid qardaşımın beş yaşlı Xalid hər gün anasının telefonunda yemək şəkillərinə baxarkən ət istəyir. O, görüntülərə baxır və şəhid atasının bütün bunları cənnətdə yeyib-yeyə bilməyəcəyini soruşur. Sonra özünün Cənnətə getmək növbəsinin nə vaxt gələcəyini, atasına qoşulub onunla yemək yeyəcəyini soruşur. Cavab verməkdə çətinlik çəkirik. Ona “səbirli ol” və səbrinin qarşılığını alacağını deyirik…

Gündəlik aclıq və çarəsizlik səhnələrini görəndə özümü aciz hiss edirəm. Özümə sual verirəm ki, uşaqların bədənlərinin arıq və kövrək olduğunu, xəstələrin və yaralıların yavaş-yavaş öldüyünü görəndə dünya necə susur?..

İşğal bizi öldürmək üçün hər üsuldan istifadə edir – bombalama, aclıq və ya xəstəlik. Bizi bir tikə çörək üçün dilənməyə salıblar. Bütün dünya seyr edir və elə göstərir ki, guya bir çörəyi də bizə  verə bilməz…”- davamında qəzzalı yazıçı vurğulayır.

Tacxeber.com